20 տասնամեակին, հայ ընտանիքներ գաղթեցին դէպի Ֆլորիտա, Վիսենթէ Լոփես և Օլիվոս, որոնց մեծամաստութիւնը 1915 ջարդին վերասպրածներ էին: Քանի մը ընտանիքներ իրենց տուներէն սենեակներ առաջարկեցին, որ դպրոցահասակ հայ տղաքը հայերէն սորվէին: Նախաձեռնութիւնը, որ սկսած էր Տկն. Զարուհի Թումանեանի ջանքով, իր կիզակէտին հասաւ 1950ի մօտ, երբ Գույումճեան Վարժարանը իր սեփական շէնքը ունեցաւ: Բայց Գույումճեան Վարժարանը աշակերտութիւն կորսնցուց որովհետև միայն քանի մը ժամ հայերէնի դաս կ'ունենային և նաև պատական դպրոց ալ պէտք է յաճախէին և շատ դժուար կ'ըլլար իրենց համար երկու դպրոց երթալ և կէսօրին տուն վերադա¨նալ ճաշելու: 1965 միայն 15 աշակերտ կար: Երկրորդ Համաշխարհային Պատերազմէն ետք, Եւրոպայէն շատ հայեր դէպի Պուէնոս Այրէս գաղթեցին:
Հարկաթիւ աշխատանքներու, չափազանց բարձր տուրքերու և 6 Սեպտեմբեր 1955ի ողբերգական իրադարձութիւններու հետեւանքով, շատեր Պոլիսէն հասան, որոնց «պոլսեցի» կոչեցին: Անոնք առեւտրային, մասնագիտական կամ անկախ արհեստաւորներ էին, կ'ուզէին այս շրջանին մէջ իրենց մշակութային միջավայրը ստեղծել: Ունեցան թատերախումբ մը, գրական ամսագիրք մը, երկու երգչախումբեր` Արաքս և Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորիչ: Նաև հայկական հաստատութիւններու օգնեցին, բարոյապէս և նիւթապէս:
Պրն. Ասատուր Գարակէօզլուն այս խումբին մաս կը կազմէր, չորս զաւակներ և թոռներ ունէր: Իր հայրը, Գէորգ անունով, սպաննած էին 1915ին, իր գերեզմանը յայտնի չէ: Իր հօր յիշատակին, Պրն. Ասատուրը կ'ուզէր եկեղեցի մը կանգնեցնել Վիսենթէ Լոփեսի մէջ: Հոգաբարձութիւնը որոշեց, որ Սուրբ Գէորգ պիտի կոչուէր, Արէնալէս փողոցին վրայ հող մը գնեցին ու հոն Սուրբ Գէորգ Եկեղեցին կառուցեցին: Հիմնադիր ընտանիքներ` Գարակէօզլու, Դերձակեան, Լութուֆեան, Տերմէն, Գասպարեան, Չոփուրեան, Մեհալեճեան, Թոսունեան, Պալըք և Չիթճիօղլու, յանձնախումբ մը նշանակեցին դպրոցի և եկեղեցւոյ կառուցման, այս յանձնախումբի անդամներն էին Պրն. Արա Լութուֆեան, Պրն. Գրիգոր Դերձակեան և Պրն. Յակոբ Գարակէօզեան: Հողերուն գնումը, եկեղեցւոյ և դպրոցի շինութիւնը կատարուեցան շնորհիւ նշուած ընտանիքներու, յայտնի և անանուն բարերարներու ջանքերով: Ճարտարապետ Էլիօ Վիվալտիի ղեկավարութեամբ, եկեղեցւոյ և դպրոցի շինութիւնը միաժամանակ կատարուեցան:
Այս նպատակին հասնելու համար, ոչ միայն նշուած անձերու ոգեւորութեամբ կատարուեցաւ, այլ նաև աշխատեցան թաղին հայերը, նորերը և նախորդները, բարոյական և նիւթական ձևով: 1965ի Մայիսէն և մինչև 1966ի Մարտին, բոլոր ջանքերը երկլեզու դպրոցի շինութեան համար դարձան, ուր առաւօտները պետական նիւթեր պիտի դասաւանդուէին իսկ կէսօրէ վերջ` հայերէն, անգլերէն, մշակոյթ, երգ ու մարզանք: Շէնքը պատրաստ էր, նաև ուսուցչական կազմը, որ այցելեց հայ ընտանիքներուն որոնք դպրոցական տարիքի զաւակներ ունէին և 1966 Մարտ 6ին, Վիսենթէ Լոփեսի Ազգային Վարժարանը իր դռները բացաւ, Տկն. Ալիս Թարաք Եզէկէլեանի տնօրէնութեամբ:
1965ի Դեկտեմբեր 12ին տեղի ունեցաւ եկեղեցւոյ հիմնաքարի զետեղումը, Գերաշնորհ Տ. Բաբգէն Արքեպիսկոպոսի ձեռամբ:
1968ին եկեղեցւոյ շինութիւնը աւարտուած էր: Յունիս 15ին Պուէնոս Այրէս հասաւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Վազգէն Ա., Վրաստանի, Ռումանիայի և Պուլկարիայի Արքեպիսկոպոսներուն ուղեցկութեամբ:
Ամսուն 24ին Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Վազգէն Ա. դպրոցը այցելեց` 60 աշակերտներու, ծնողներու, ուսուցչական կազմի և եկեղեցականներու ներկայութեամբ:
Կիրակի 30 Յունիսի տեղի ունեցաւ Սուրբ Գէորգ Եկեղեցւոյ Օծումը Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Վազգէն Ա.ի կողմէ, նաև մասնակցեցան Գերաշնորհ Տ. Բաբգէն Արքեպիսկոպոսը, Ծյրգ. Վարդապետ Յարութիւն Մուշեանը, այլ եկեղեցականներ, սարկաւագներ, Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորիչ Երգչախումբը և ներկաներ:
Ամէն տարի Յունիսի վերջին Կիրակին ՄԱՏԱՂով կը տօնուի Եկեղեցիին տարեդարձը, ուր հրաւիրուած են բոլոր հաւատացեալները, որոնք ինքնաբուխ նուիրատրութիւններ կու տան որպէսզի կարենայ դիմանալ հաւատքի տունը` Եկեղեցին, և մշակոյթի, գիտելիքի և ուսուցման տեղը` Դպրոցը:
1968 Ապրիլ 14ին Եգիպտոսէն կը հասնի Տէր Արշամ Պոզոյեանը, իբր հոգեւոր հովիւ և դպրոցի տնօրէն: Երկու հաստատութիւնները յառաջացան շնորհիւ իր համապատասխանութեան, իմաստութեան և նուիրածութեան: